campie-jpkt.reismee.nl

Het zit er op

We slapen uit, Jacco loopt zijn rondje, de tent kan droog de bank in en Teun en ik poetsen Campie nog even. Rond de middag rijden we de camping af naar Canterbury. Het is weer eens moeilijk om te parkeren. Je mag bij de bussen staan, 2km buiten het centrum maar dan wel voor 15 pond, zo'n 18 euro, joh daar hebben we vannacht voor op een camping gestaan met een camper, 5 personen en een tentje en alle faciliteiten. Dus daaaag. Jacco dumpt ons in het centrum en gaat zelf terug om Campie bij de supermarkt te zetten. Daar mag je 2 uur staan en Jacco wil toch niet winkelen dus dan gaat hij een rondje lopen. De hele stad is ommuurd met een hele mooie stadswall. We zagen bij de busparkeerplaats al ratten oversteken maar Jacco heeft een rondje park gelopen en daar renden ze bijna over zijn voeten. We moeten denk ik Rob de Nijs even sturen met de rattenvanger van Hamelen. Wij lopen de stad in, Kim en Gideon verliezen we bij een tweede hands boekwinkel. Ik zie een andere winkel die mijn interesse wekt maar niet die van Teun dus ook wij gaan ieders apart verder. Ik wandel door de straten, de gebouwen zijn oud en statig maar vies. Ook de cathedraal is smotsig. Ik kom uit in een grote winkelstraat en kan kiezen, ga ik links of rechts, het ziet er uit alsof ik ongeveer in het midden sta. Ik ga rechtsaf, er zit een man gitaar te spelen met een enorme versterker er aan. Het snijdt door mn gehoorzenuw heen, brrrrrr. Ik loop verder en links en rechts van de straat zijn goede doelen winkeltjes gerund door vrijwilligers met 2e hands spullen. De hartstichting, gehandicapte kinderen in Rusland en noem maar op... ertussen zitten eettentjes en barretjes, allemaal gevestigd in oude, slecht onderhouden gebouwen. Verder zit er elke paar meter iemand dronken te zijn of probeert iemand geld te verdienen met muziek of kunst of simpelweg door te bedelen. Er zit een jonge man met vergroeide voeten, alsof hij de scharen van een kreeft op de plaats van zijn tenen heeft. Ook zijn handen zijn vergroeid maar het lukt hem om er mee te tekenen. De tekeningen probeert hij te verkopen. Verderop ligt een jongen met een hele vieze korte broek en dito shirt. De zolen van zijn voeten zijn zo zwart als roet, ook de rest van zijn lichaam is vies. Hij ligt half op zijn zij op straat met zijn ogen dicht en zijn lippen bewegen zonder dat er geluid uit komt. Het lijkt nog het meest op het opzeggen van een gebed. Dit is geen junk, hij heeft niets bij zich en bedelt ook niet. Het ziet er uit of hij een geestelijke handicap heeft. Hij is echt anders dan de anderen die op straat zitten. Ik schat hem net zo oud of iets ouder dan Teun en hij raakt me. De anderen raken me ook maar deze jongen in het bijzonder. Iedereen dendert voorbij alsof ze er niet zijn. Ik vraag me altijd af waarom? Waarom zit iemand daar? Waar ging het mis? Je maakt mij niet wijs dat er ook maar iemand is die op een dag denkt: zo vanaf nu ga ik er lekker een puinhoop van maken, ik steek een lekkere spuit heroïne in mijn arm of ik zuip mijn lever naar de klote. Dat gaat er bij mij niet in. Al deze mensen proberen een pijn te verdoven. Er is onderweg iets heel erg mis gegaan. Ik word er verdrietig van. Ik word verdrietig van de hele stad. Iedereen kijkt hier treurig, de mensen achter de kassa's van de winkels kijken suf en nietszeggend uit hun ogen. Alles voelt hier zwaar en triest, ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik draai om aan het einde van de straat en loop nogmaals langs al deze mensen en nog meer goede doelen winkeltjes. Pffffff. Ik kom terecht in het stuk straat waar ik zou zijn gekomen als ik linksaf was gegaan en daar kom ik terecht tussen de luxere winkels maar ook hier kijkt niemand vrolijk. Ik ga zitten op een bankje rond een boom in de schaduw en stuur mijn locatie en de vraag waar iedereen is. Jacco is in de supermarkt en vraagt wat hij moet kopen. Kim en Gideon zijn ver bij me vandaan en Teun is in de poundshop. Ik zie een poundshop en vraag aan Teun of hij tegenover de Mac Donalds is. Jaaa, nou dan kom ik er ook aan... we doen een rondje, even plassen bij de Mac, daar hebben ze altijd van die krappe toiletten waar je eigenlijk eerst op de wc moet gaan zitten voordat je de deur dicht kunt doen maar ja as ge moet dan moet ge hè. Ik moet met Teun mee want hij weet een sportwinkel maar ik hoor iemand heel mooi halleluja zingen en word als een magneet daar heen getrokken. Het is een oude man met een staartje, een gitaar en een prachtige kledingcombinatie. Hij draagt een korte broek met ananassen en een knallend Hawai hemd er op, werkschoenen aan zijn voeten waar hij het ritme mee stampt. Het klinkt heel mooi en hij speelt ook echt mooi gitaar. En het is de eerste persoon in Canterbury die ik vrolijk zie kijken vandaag. Voor hem liggen muziekboeken en geschreven teksten en naast hem staat een ontkurkt flesje bier en een flesje water. Teun ziet de bui al hangen en zegt: mam als jij nou op het bankje hier gaat luisteren, kijk ik vast in de sportwinkel. Kijk daar zit al een mevrouwtje, die wil vast wel met je babbelen. Klinkt goed Teun. Ik zit nog niet eens of de vrouw begint al tegen me te kletsen. Ze vraagt waar ik vandaan kom en wat we hier doen. Ik beantwoord haar vragen en vraag op mijn beurt of ze in de stad woont. Nee, ze woont in een dorp verderop en heeft kleding gekocht bij de Primark. Ze vraagt wat ik van de stad vind. Uhhh, nou... er zijn mooie gebouwen maar verder doet de stad triest aan. Ze is het met me eens, de stad verpaupert, iedereen doet zijn ding en tijd voor een gesprekje is er niet meer. Ondertussen komt Teun me een koel flesje ice tea brengen, wat lief, het is 25 graden vandaag dus dat gaat er wel in hoor. De vrouw en ik kletsen nog wat en dan is het tijd voor haar om naar de bus te gaan. Ze is aan de stevige kant en zegt dat ze moeilijk op kan staan door haar pijnlijke gewrichten. Ze schommelt eerst even heen en weer voor ze een poging doet om op te staan. Ik geef haar een steuntje onder haar elleboog zodat ze makkelijker omhoog kan. Ze bedankt me, zegt dat ik een goed mens ben en dat de wereld mooier zou zijn als er meer mensen zoals ik zouden zijn. Ik word er verlegen van, mompel dat het geen moeite was, we zeggen gedag en daar gaat ze naar de bus. Ik blijf in gedachten achter. Is het echt zo treurig gesteld met de wereld dat iemand je bedankt alsof je moeder Theresa bent omdat je een steuntje geeft. Het gaat automatisch en in mijn ogen is het heel normaal. Ik moet echt weg uit deze stad, ik word er melancholisch van....
Teun komt aangehuppeld, hij heeft een sportbroek gezien dus ik moet echt even mee de sportzaak in. De man heeft inmiddels zijn gitaar weggelegd en rookt een peuk. Het concert is af. We hebben hem ons laatste Engelse kleingeld gedoneerd en ik ga mee met Teun. Het is even zoeken naar een paskamer maar Teun vindt er boven een. Ik volg en ga op het bankje naast het gordijn zitten. Er is een man bokshandschoenen aan het passen en een medewerkster hangt de spullen recht. Dan komt Teun van de andere kant van de winkel aangerend in zijn nieuwe broek. Huh, is daar ook een paskamer? Teun ligt in een deuk, hij had niet gemerkt dat ik naast het gordijn was komen zitten en ging een rondje om mij te zoeken. Haha, ik ben hieier!! De broek is goedgekeurd en we gaan naar beneden om af te rekenen. Alweer van die chagrijnige, ongeïnteresseerde snuiten, pfffff....
Teun heeft nog een probleempje, hij wilde een game kopen maar kreeg hem niet mee omdat hij nog geen 18 is. Ik bied aan om hem te halen maar het lijkt hem handiger om Gideon even te bellen want die weet waar hij naar moet zoeken. Nou ja zeg, ik kan heus wel een spelletje kopen hoor!! Kim en Gideon zijn vlakbij en komen naar ons toe en kopen het fel begeerde spel en dan gaan we op zoek naar een plek waar Jacco ons weer op kan pikken. Kwart voor vijf zitten we weer voltallig in Campie en gaan we op weg naar Dover. Een half uurtje rijden. Je mag op de kade staan tussen 5 uur s'avonds en 9 uur s'morgens. Het zijn parkeerplaatsen voor een 6 verdiepingen tellend flatgebouw over de hele lengte van de kade. Verderop staan wat chique hotels. Het is heel helder en we kunnen Frankrijk zien liggen. We zien nog een stukje van de White Cliffs en er gebeurt hier van alles. De kids zijn naar de winkels achter het flatgebouw, Jacco kijkt boten en ik type dit verhaal. Het lijkt wel of ik in een Jan van Haasteren puzzel terecht ben gekomen. Er varen veerboten de haven uit, de roeiclub peddelt voorbij, er zwemmen mensen met een boei op de rug grote rondes in het water. Opeens hoor ik gezang achter me, heel mooi gezang, er loopt een jonge man zingend door het gras met oortjes in en zijn telefoon in de hand. Hij zet kleine stapjes en zingt een mooi musicalliedje. Vreemd gezicht maar mooi gezongen. Er racen twee mannen op electrische stepjes voorbij en in de lucht hangt een paraglijder. Voor ons staan jonge Nederlandse mensen met een jongetje van een jaar of drie en een herdershond. Het jochie heeft een klein fietsje en scheurt daarmee de stoep op en neer, hung hung hung maakt hij de racegeluiden er bij. Lekker ding! Zijn papa laat de hond uit, ze hebben kwart over acht de boot en wachten hier tot het tijd is. Er loopt een man langs die op zijn mobiel bezig is, zijn zoontje loopt een meter achter hem en is op zijn tablet bezig en daar achter op 2 meter huppelt zijn zusje. Er is een meeuw bezig een Mac Donalds zak uit de vuilnisbak te trekken en het lukt hoor. Er zitten alleen nog sausbakjes in die hij behendig open prikt en leeg slobbert. Veel mensen lopen hier een rondje met de hond, een man maakt een foto van de meeuw en op het bankje zit een zwerver te dutten met een blik bier in zijn hand. Naast hem een roltrolley gevuld met zijn bezittingen. Er lopen continu hardlopers langs waaronder een oudere man met een staartje in zijn grijze haar en kniekousen die zijn opgetrokken tot onder zijn oksels. Kortom we hebben genoeg te zien hier. Ik staar over het water en maak de balans op van onze vakantie. Wat hebben we weer veel mooie natuur gezien, mede dankzij mijn broertje die ons naar de mooiste plekjes van Ierland heeft gestuurd. Wat hebben we het weer gezellig gehad met z'n allen, geen ruzie is er geweest en we leven toch met 5 mensen op een paar vierkante meter maar we voelen feilloos van elkaar aan wanneer iemand even ruimte nodig heeft en diegene krijgt dat dan ook. En wat een rijkdom dat iedereen nog gezellig met ons mee is. We hebben meer dan ooit 'wild' gestaan en wat heeft ons dat leuke ervaringen gebracht met als hoogtepunt de muzikale barman. Wat heb ik veel voetbalstadions gezien (haha). Wat hebben de kids onderweg veel spelletjes gedaan, komedie geluisterd en gelachen met elkaar. Wat heeft Campie ons weer goed rondgereden en veilig onderdak geboden. Wat hebben we een goede chaffeur die geen smal of stijl weggetje schuwt maar wel altijd veiligheid eerst. Wat zijn wij een bofkonten dat we dit kunnen en mogen doen. Ik ga tevreden en dankbaar met een hoofd vol mooie herinneringen weer naar huis en volgens mij is dat de grootste rijkdom die er bestaat.........

Reacties

Reacties

Alex van Dalen

?

Kirsten

Ik heb genoten van al je prachtige verhalen. Alsof ik stiekem mee was zo slurp je me mee in je verhalen. Weer een mooie herinnering rijker lieve mensjes!!! Goede terugreis gewenst en tot snel.....Dikke knuffel kirsten

Diana

Prachtig. Die van haasteren puzzel zie ik zo voor me. Alleen sinterklaas en de haaievin ontbreken.?

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!