Woensdag 8 juli 2015

Uitgerust en wel vertrekken we nadat we eerst nog even een praatje hebben gemaakt met een camperaar uit Emmen. Hun reis zit er op en zij zijn onderweg naar Langesund voor de terugreis. Het was hun eerste keer met een camper en de eerste keer Noorwegen. Ze hebben hun ogen uitgekeken en zijn vrouw was net een japanner met foto’s maken aldus de manJ. We begrijpen helemaal wat hij bedoeld, het is gewoon adembenemend mooi hier. En ik moet eerlijk zeggen dat de Noren hier beneden wel reuze vriendelijk zijn in tegenstelling tot bovenin. In de supermarkt kwam zelfs een jongen vragen of we alles konden vinden al had ik meer het idee dat hij geïnteresseerd was in Kim maar aardig was het wel… hij wilde weten hoe je hej zegt in het Nederlands en oefende daarna driftig hallo wat voor een Noor dan toch nog weer niet mee valt. Ook wilde hij weten hoe je how are you zegt en hoe gaat het kwam er eigenlijk best goed uit. Nadat hij ons les had gegeven over het Noorse geld (we zagen er natuurlijk erg stuntelig uit met onze kronen) en wij hem doeg hadden geleerd zijn we vertrokken. We hebben een record gebroken vandaag, we hebben acht en half uur over 191 km gedaan. Eerst hebben we een 800 jaar oud staafkerkje bezocht in Eidborg. Echt ontzettend knap hoe men dat toen heeft gebouwd, er is geen spijker aan te pas gekomen, alles is verbonden met houten pinnen en daarna is alles in de teer gezet voor het conserveren van het hout. Er is een kerkhofje bij met nog heel oude graven en allemaal keurig onderhouden met bloemen. We hebben daarna de elandenroute gereden die we gisteravond hebben laten schieten vanwege de regen en de mist die dat veroorzaakt in de bergen. Er was uiteraard geen eland te zien overdag maar een mooie route was het zeker, over onverharde wegen, nou dat is altijd goed he. Toen op zoek naar Linus in Svingen, nou die was er niet hoor en dit was ook niet de goede Svingen, er zijn er een stuk of 10 in Noorwegen dus dat wordt nog ff zoeken, ik doe mijn best hoor Sanne, Daniëlle en NoëlleJ. Vanuit Svingen reden we echt een heel indrukwekkende route. We gingen tot de toppen van de bergen, langs de weg stonden her en der nog muren van sneeuw en hele stukken land waren nog bedekt met sneeuw. We vonden een plekje om er uit te gaan en de sneeuw in, op blote voeten en natuurlijk een sneeuwballengevecht, op 8 juli, hoe leuk is dat…. Teun was de absolute winnaar want die gooide Jacco een sneeuwbal tegen zijn oor zo via z’n nek z’n shirt en onderbroek in. Hij ligt er nog steeds dubbel om van het lachen J. Overal stroomden watervallen de berg af, heel indrukwekkend!! De verhouding mens versus natuur wordt hier wel weer even heel duidelijk, wij denken misschien wel dat we de wijsheid in pacht hebben en bijna alles kunnen, nou vergeet het maar hoor, tegen het natuurgeweld dat hier te zien is kunnen we echt niet op. En dat moeten we ook niet willen, dit is van een ongekende schoonheid, geen mensenhand die zoiets moois kan maken. We kunnen er alleen maar zuinig op zijn, heel erg zuinig zodat dit niet verloren gaat!!! We stoppen bij een van de watervallen om foto’s te maken en even te voelen (natuurlijk op blote voeten). Langs de weg lopen overal schapen en de weg is op sommige stukken zo smal dat alleen campie er langs past, om de zoveel meter is een passeerstrook dus dat gaat best hoor. Tijdens deze 191 km hebben we bijna alle weersoorten, we vertrekken met zon en 23 graden, boven in de bergen is het 7,8 graden, we hebben motregen, een flinke bui, daardoor mistbanken hoog in de bergen en als je daaronder komt weer zon. We lunchen in ons T-shirt op een picknickbank in het zonnetje en twee uur later drinken we koffie met regen en de kachel aan. Maar we hebben al één ding geleerd van de Noren: slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding…. En zo is het maar net, wat maakt het weer uit als je het voorrecht hebt om in zo’n gebied te mogen zijn!! Om 19.00 rijden we de camping op, een echte hutje mutje skicamping waar alle caravans op een hoopje staan met houten hokjes eraan voor verblijf in de winter. Behalve een Deen met een tent en wat mensen in de Hytte (huisjes) is er niemand. Een briefje op de deur van de receptie vertelt ons dat we naar het huis aan de overkant moeten gaan en aanbellen bij de linker deur, het werkt, we checken in, zoeken een plekje wat niet zo moeilijk is, er is nog maar een paar meter gras tussen alle caravans en we staan. Het sanitair is oud maar schoon dus een prima plek voor een nachtje en trouwens al stond ik op een vuilnisbelt, na zo’n mooie dag als vandaag krijgt niemand die glimlach meer van mijn lippen!!!