Verder gaat de reis richting boot en we rijden en rijden en het is druk want we rijden om Londen heen, langs Bristol over een imposante brug en dan zijn we in Wales. Ik heb goede herinneringen aan Wales, vriendelijke mensen, mooi landschap....
Het landschap verandert, we krijgen heuvels en het is heerlijk weer, 25 graden met een zonnetje en zo tuffen we met open ramen door. We belanden in de file en naast ons rijdt een cabrio met jonge jongens er in, ze roepen naar ons en vragen hoe onze reis is, Jacco steekt zn duim op uit het raam en verder rijden we weer. Aan mijn kant kijk ik in het vriendelijke gezicht van een jonge man, hij zwaait en uiteraard zwaai ik terug. Het lijkt misschien niet veel voor te stellen maar dit vind ik nu gouden momentjes, gewoon even een vriendelijk gebaar naar de medemens. Wales is echt anders dan Engeland en Schotland trouwens ook, ik snap heel goed dat zij zich niet Engels voelen. Waar de Engelsen gereserveerd zijn, zijn de Welsh people en de Schotten vriendelijk, open en heel relaxed. De Laplandmentaliteit, ik hou er van... De heuvels worden steeds groener, weiden met schapen en koeien en de wegen varieren van een smalle 2 baansweg tot een smal weggetje waar je elkaar alleen kunt passeren bij speciaal aangelegde inhammen. Er zijn wegwerkzaamheden met aan weerskanten een verkeerslicht, de overkant heeft al lang rood maar wij ook nog steeds. Wij wachten netjes, dan komt er een mevrouw uit het huis om ons te vertellen dat ie de hele dag al rood is en dat we mogen rijden. Dusss rijden we door rood. Ik zou waarschijnlijk een brief aan het verkeerslicht hebben gehangen maar deze dame komt het steeds persoonlijk melden, hoe leuk is dat? En verder... heuvel op en heuvel af, 14% en zelfs 20% helling en uiteindelijk rijden we het plaatsje Puncheston in op zoek naar onze slaaplek voor vannacht. Alweer een pub, je zou er bijna iets van gaan denken... het dorpje slaapt, het lijkt wel of we de jaren 70 in rijden. De tijd heeft hier stil gestaan, we zien nog geen pub en toch moeten we er bijna zijn. Toch twijfelen we er niet aan dat hier een pub zal zijn want in elk dorpje, hoe klein ook zit een kerk en een kroeg. En jawel daar is ie hoor: Drovers arms, het is een kleine pub en we vragen aan de eigenaar of we bij hem mogen overnachten. Geen probleem we mogen Campie op het parkeerterrein zetten. Dat valt nog niet mee want het is niet zo groot en het staat vrij vol maar t lukt. Na het eten gaan we een drankje drinken en poolen want er staat een poolbiljart en dat vinden wij toevallig heel leuk. We drinken wat buiten aan de picknicktafel en dan openen Jacco en ik de poolcompetitie. We lopen de pub binnen, die ongeveer zo groot is als onze woonkamer. Links staat de pooltafel, een tweezitsbankje met daarboven een plank op hoofdhoogte met de trofeeën van poolen en darten. Er is een ongebruikte haard met schoorsteen waarop foto s van de omgeving hangen, naast de bank staat nog een tafeltje gepropt met krantjes over wat er in de buurt te doen is. Er ligt een dikke laag stof op wat me niet verbaast want ik denk niet dat hier veel buitenlanders komen. Wat overigens heel jammer is want dit zijn zulke leuke plekjes, lokaal, vriendelijke mensen, geen toeristische toestanden, ik zoek er juist altijd naar. Op rechts is de bar met daarachter de barman, stevige man op crocks en aan de bar zitten drie stamgasten. In de hoek zit een oude man op zijn mobiele telefoon, het is dat zijn vingers bewegen anders zou je denken dat hij dood was of een wassen beeld, daarnaast een druk babbelende oudere dame en op de andere hoek een man die me doet denken aan Dhr. Reimers, de etiquette meneer van Herman den Blijker, hij zegt op kroegentocht te zijn en is heel vrolijk. Achter de barkrukken zijn nog een tafeltje en twee kleine fauteuils gepropt en meer past er echt niet in. Achter een deur is de gang naar de toiletten en het huis van de barman, waar ook nog 3 B en B kamers zijn. Het ziet er verwaarloosd uit van buiten maar binnen is de sfeer gemoedelijk en warm en daar gaat het uiteindelijk om. Reimpie gaat naar het toilet, 3x in 20 minuten, veel gedronken zeker of een vergrootte prostaat kan ook. Hij komt fluitend weer terug, zo n irritant fluitje, net als die van Teun. Volgens Teun is t de opa van zijn fluitje, ha ha zou zomaar kunnen. Wij poolen ondertussen gezellig door, Teun heeft inmiddels mijn keu ingepikt. Reimpie loopt naar buiten en komt opgewonden weer naar binnen: iemand eet de maan op!! Zooo maat, hoeveel pinten heb jij al binnen dan? Maar nee... er is een maansverduistering, gedeeltelijk dan en het lijkt inderdaad alsof iemand er een hap uit neemt. We moeten allemaal mee naar buiten om het ook te zien, fantastisch wat een kerel!!
Even later komt hij naar de poolhoek, gooit een muntje in een kastje en grut wat aan de knopjes en opeens klinkt er muziek. Het blijkt een semi moderne jukebox te zijn waar nu een gezellig bij de pub en het dorpje passend muziekje uit komt. Hij loopt naar de deur en drukt op een losbengelende schakelaar en ja hoor, nu is er ook muziek bij de bar. Ik geniet me gek, helemaal leuk. De dode man in de hoek beweegt inmiddels ook meer dan zijn vingers en blijkt zelfs te kunnen praten, de tetterende mevrouw is naar huis en Reimpie geniet van de muziek. Wij drinken nog een drankje, spelen een paar potjes pool en vertrekken nadat we de mannen welterusten hebben gewenst richting Campie waar ik nog even nageniet van dit lokale tafereel......