Vandaag rijden we de ring of Beara, de onderste ring in het zuid westen en volgens de Ieren zelf de mooiste van de drie ringen, minder toeristisch dan Kerry en Dingle. We hebben nogal buiïg weer maar daar heb je met rijden verder geen last van. De natuur is hier schitterend. Omdat het in de winter in Ierland zelden onder de 8 graden komt groeien hier tropische planten gewoon langs de weg. Jucca s, palmbomen, vaste fuchsia struiken tot wel een paar meter hoog, agapantus en daar tussendoor rozen en de knaloranje crocosmia s. Een ware kleurenpracht. Ook heide gedeit hier goed. We bezoeken het havenplaatsje Castletown bear en bezoeken de Quills, een Ierse winkelketen met souvenirs en kleding in Glengarriff. Daar plenst het echt maar ach we hebben van de Noren geleerd dat slecht weer niet bestaat, alleen slechte kleding dus plu op en gaan. En als ik een dikke plas zie kan ik het niet laten... Kim zegt nog: nee mam, maar te laat, lekker met mn blote voeten stampen in die plas, blijft leuk!! We kopen wat souvenirs voor het thuisfront en Teun vindt zijn droomportemonaie die hij op de boot misliep dus geslaagd!! De mevrouw achter de kassa vraagt of ik bubble wrap wil.... ehhhh Kim? Nee Kim weet ook niet wat het is. Ze laat het zien en ze bedoelt noppenfolie, owwww ja graag, weer wat geleerd. Iers is toch weer anders dan gewoon engels hoor, meer geknauw, ze slikken de helft in maar de meesten zijn heel vriendelijk en herhalen het graag. En verder gaat de rit, we komen op een T splitsing en de tomtom wil ons een smal stijl weggetje op hebben dus dat doen we braaf, misschien wordt het verderop breder. Campie brult de berg op maar het wordt steeds smaller, het weggetje is net zo breed als Campie zelf en aan de linkerkant verschijnt een afgrond. Het regent en daardoor is het op de hogere stukken mistig. Hmmmm we zijn inmiddels heel wat gewend en schuwen zeker geen smalle weggetjes maar dit vinden we in deze omstandigheden toch een brug te ver hoor. Gelukkig is er aan de rechterkant een soort inham wat ons precies de ruimte geeft om te keren en dan vlug weer naar beneden. Eerst maar eens even op maps kijken hoe het precies zit en wat blijkt... tom heeft ons een ruiterpad opgestuurd. Nou ja zeg, daar heeft Campie teveel paardenkrachten voor hoor (haha). We volgen de verantwoorde weg en komen bij een prachtig stuk atlantische oceaan met ruige stenen, super mooi... er staan hier overal borden met pas op mijnschachten. Voorheen werd hier in mijnen koper gedolven. Bij het uitkijkpunt vindt Jacco een steen met groene kopererts erin. De kust is op dit stuk echt adembenemend... we vinden een camping op de weg naar de Haely pass, een terug in de tijd camping. We worden aan de weg verwelkomd en begeleid door de hond, het is een camping met terrassen en de weggetjes zijn stijl. De receptie zit op de top. Het is een schitterende plek. Oma regelt de receptie en wat vaste gasten regelen het toiletgebouw en de kantine. Het is heel gedateerd maar prima schoon dus helemaal top wat mij betreft. Overal liggen kleedjes en de tegeltjes zijn ook lekker vintage, ik kan er altijd van genieten. De douche is prima, lekker warm en harde straal alleen moeten we via een schuin paadje in het gras er naar toe, glibber glibber en ook weer omhoog, hijg hijg, gelukkig staat er een boom met dikke takken die ik als steuntje kan gebruiken...
Het is er stiller dan stil en donkerder dan donker en we slapen dan ook heerlijk....